De weduwe twijfelde, gelukkig kwam het goed

Ik zou vandaag zou foto’s maken bij een uitvaart, maar afgelopen weekend kreeg ik van uitvaartleidster Pauline te horen dat de weduwe er bij nader inzien toch maar van afzag. Hoe jammer.
Gisteren belde Pauline weer. “Tja, ze twijfelt over fotografie, en vraagt of je in elk geval wat sfeerfoto’s kunt maken tussen kwart voor 1 en kwart over 2.” Het was een beetje een vreemd verzoek, om 1 uur zou de overledene bij de kerk arriveren, om 2 uur begon de dienst.
Toch zegde ik al mijn afspraken af en ging vanochtend aan het werk. “Een uitvaart gaat te allen tijde voor, ook al is het alleen maar voor enkele sfeerbeelden,” was mijn gedachtegang.

Veel sfeer

Ik fotografeerde de buitenkant van de kerk, de binnenkant, de prachtige boeketten, de foto van de jonggestorven man bij het condoleanceboek, de aankomst van de familie, gevallen boombladeren – het is tenslotte herfst -, de koster die de kaarsen in de kroonluchters aanstak, de prachtige nieuwe schoenen van de meisjestweeling, het oefenen van het koor, het jonge neefje dat zo verdrietig was, de pianiste die aan het inspelen was, en ook alle familieleden in de familiekamer.

Langer blijven

“Wat fijn dat u dit doet,” hadden de ouders van de gestorven man al tegen mij gezegd. Na een half uur vroeg de weduwe of ik toch niet langer kon blijven. Ze was zo blij dat ik er was! Tegen Pauline had ze over mij gezegd: “Wat een aardige vrouw.”

Uiteindelijk heb ik de hele afscheidsdienst gefotografeerd, tot en met het uitdragen van de overleden man uit de kerk en de honderden mensen die voor hem een erehaag hadden gevormd.
Een paar dagen later ontving ik een mail van de weduwe, waarin ze schreef dat ze zo blij was dat ik was gebleven. “Ik kon me bij de voorbereidingen niet voorstellen dat mijn kinderen of ik aan deze dag herinnerd zouden willen worden,” zo verklaarde ze haar aanvankelijke scepsis.

Wat houdt mensen tegen?

Zelf pijnig ik m’n hersens ook. Wat zou mensen weerhouden om het te doen? Misschien heeft een fotograaf een verkeerd imago, en zijn mensen bang dat een opdringerige paperazzifotograaf deze belangrijke dag gaat verstoren. Terwijl ze niet weten dat ik heel rustig, betrokken en onopvallend m’n werk doe. Wat zou ik kunnen doen om de mensen van tevoren gerust te stellen? Als je een idee hebt, zou ik het fijn vinden als je het hieronder achter zou laten. Ook alle andere reacties zijn uiteraard welkom!